4.

*tydzień później*

Weszła do szpitala zdecydowanym krokiem. Przywitała się z każdym napotkanym lekarzem czy pielęgniarką w drodze do pokoju socjalnego. Tam przebrała się w fartuch lekarski i wyszła wprost na izbę przyjęć. Tam też zauważyła swojego przełożonego, który od razu kazał jej wziąć przypadek ze złamaniem nogi.

- Co należy zrobić? – spytał by sprawdzić praktykantkę.

- Prześwietlenie i jeżeli nic nie wyjdzie po za złamaniem, to środki przeciwbólowe i w gips. – odpowiedziała pewnie.

- Brawo. To teraz do roboty- posłał jej uśmiech i udał się swoją stronę.

- Rita, on wczoraj znowu tu był – powiedziała szeptem  Cristie na ucho praktykantki.

- Naprawdę? Ciekawe co ode mnie chce… - zastanawiała się.

- Ja się chyba domyślam… -  odpowiedziała pielęgniarka, na co Rita spiorunowała ją wzrokiem.  Wiedziała co miała na myśli brunetka, lecz  praktykantka nie dopuszczała tego do swoich myśli.

Czemu? Bała się?

- Co ty ode mnie chcesz? Ja tylko mówię co widzę – zaśmiała się Cristie – Nie chciałabyś takiego? – spytała szeptem

Pewnie, że bym chciała – pomyślała blondynka.

W odpowiedzi na pytanie koleżanki, uśmiechnęła się tylko.

- No widzisz. Trzeba więc korzystać!

- Lecę do złamania nogi. Jak tu faktycznie będzie, znowu… to przyjdź po mnie – zaśmiała się blondynka i poszła w stronę sali, w której leżał jej pacjent.

*

Przemierzał  najmniej zatłoczone uliczki Madrytu kiedy usłyszał telefon. Zobaczył na ekranie jakiś nieznany numer, lecz postanowił odebrać.

- Tu Cristie –powiedział kobiecy głos -  Jest już w szpitalu

- Dzięki wielkie – odpowiedział i momentalnie na jego twarzy zagościł uśmiech.

Rozłączył się  i  schował telefon do kieszeni.  Udał się do pobliskiej kwiaciarni i kupił piękną, czerwoną różę, a następnie skierował się do szpitala w którym pracowała Rita.

Nie wiedział, co ta kobieta z nim zrobiła, ale czuł się inaczej niż dotychczas.

Zakochanie od pierwszego wejrzenia? Możliwe.

Przystanął przed wejściem do szpitala. Wziął głęboki wdech…

Stres?

-I to jaki.

Nie będzie tak źle.

Podszedł do recepcji i przywitała go brunetka, której kilka dni wcześniej kazał do siebie zadzwonić w razie jak pojawi się Rita.

- Już po nią idę – odpowiedziała, nie czekając na jakąkolwiek prośbę z jego strony.

Wpadła do sali, w której blondynka zakładała gips pacjentowi.

- Jest tu – powiedziała zwięźle Cristie.

- Powiedz mu, żeby poczekał piętnaście minut. Zaprowadź go do socjalnego. Jak skończę to tam przyjdę. – odpowiedziała Rita i wróciła do pracy.

Brunetka tylko przytaknęła i znów wróciła do recepcji, przekazując Fernandowi informację. Zaprowadziła go do pokoju socjalnego i tam zostawiła.

Uderzał trzema palcami o kolano. Denerwował się? Cholernie. Nie wiedział co go czeka.

Po niespełna dziesięciu minutach zjawiła się blondynka. On wstał jak oparzony, posłał jej uśmiech i wręczył różę.

- Piękna – odpowiedziała i spojrzała na niego – Z jakiej to okazji?

- Bez okazji. Tak po prostu. Masz może czas dzisiaj wieczorem? – spytał niepewnie.

Przytaknęła.

- Choć nie wiem czy powinnam się umawiać z nieznajomymi.. – powiedziała poważnie i spojrzała się na niego.

- A więc Fernando Torres. Mów mi po prostu Fernando – wyciągnął rękę i znów się uśmiechnął.

- Rita Cortez, po prostu Rita – uścisnęli sobie dłonie. – Jak rana?  - spytała

- W ogóle nie boli. I już nic nie widać.  Naprawdę genialna robota – uśmiechnął się pokazując rząd białych zębów.

– Cieszę się – zaśmiała się - Wybacz, ale muszę wracać do pracy, jak przełożony się dowie, że nic nie robię to wylecę…

- Jasne, rozumiem. To o dwudziestej? Przy Casa Lucio? – zaproponował.

Dziewczyna przytaknęła. Pożegnali się i opuścili pokój socjalny.

 _____

mamy czwóreczkę, a widzę, że chyba to opowiadanie to moja klęska... Mało komentarzy ... Nie wiem co o nim myśleć.