2.

Kiedy wróciłam do domu po tym z pozoru zwyczajnym dniu, zaczęłam się sama do siebie uśmiechać. Czemu? Otóż, poznałam dziś naprawdę przystojnego piłkarza, a to co dzień się  nie zdarza. Zaliczam ten dzień do nowej kategorii pod nazwą ‘ niezwykłe dni’. No cóż. Pewnie to ‘ mam nadzieję, że do zobaczenia’ skończy się jak zawsze – czyli niczym. On chyba nawet nie ma czasu by spojrzeć na taką mnie, a co dopiero się umówić.  Z resztą, co ja w ogóle bredzę? Nie wiem nawet czemu o nim myślę i tworzę jakieś nierealne historyjki. Ale nie… W sumie mam wytłumaczenie. Może to dlatego, że wszystkie pielęgniarki w izbie przyjęć, które były w holu, zaczęły mówić, że wpadłam mu w oko, zaraz po tym jak zobaczyły jak się ze mną żegna i wychodzi, spoglądając na mnie. Nigdy nie mogłam zrozumieć chłopaków i teraz również nie zamierzam. Położyłam się na kanapie, jedząc moje ulubione waniliowo-czekoladowe lody i oglądając jeden z najlepszych dramatów wojennych, który ubóstwiam odkąd go tylko zobaczyłam. Koło mnie leżał mój kochany królik – po prostu Misiek, który dotrzymywał mi towarzystwa odkąd poszłam na studia. Odłożyłam pucharek z lodami na stół i dalej oglądałam film.

Rita.

***

- W szpitalu poznałem naprawdę śliczną lekarkę… To znaczy praktykantkę. Była bardzo miła i nawet jak mi zszywała tą brew to nic nie bolało – powiedziałem do Villi, do którego od razu jak tylko wróciłem ze szpitala do domu.

Od jakiegoś czasu mam problem z kobietami. Żadna z tych które poznałem nie zainteresowała mnie w jakikolwiek sposób. Ale ta praktykantka była inna…Zupełnie inna od tych wszystkich…

- Stary, mówiłem, że jak chwilę poczekasz to znajdziesz jaką fajną… Cierpliwości. – powiedział do mnie David.- Wiesz, że wygraliśmy mecz z Portugalią? Trzy do jednego!

Ucieszyłem się tak jak David. Trzeba przyznać – jeden gol był mój! Potem dostałem z łokcia od Ronaldo… Będę mu chyba za to dziękował do końca życia! Oczywiście żartuję. Nie ma to jak wygrać na swojej ojczystej ziemi.

Teraz mam miesiąc wolnego. Żadnych rozgrywek klubowych, narodowych. Muszę to jakoś wykorzystać, nie tylko odpoczywając przed telewizorem. Co jak co ale ja do spokojnych nie należę. Znając siebie nie da mi spokoju ta praktykantka. Myślami będę przy niej, choć widziałem ją tylko raz!

Coś się ze mną dzieje i nawet nie wiem co. Jak nabiorę sił, by stawić czoła Olalli, pojadę do córki.

- Jesteś ty tam? – spytał David. Zapomniałem o tym, że rozmawiam z nim przez telefon – Słyszałeś co do ciebie powiedziałem?

- Tak, tak. Słyszałem, cieszę się strasznie. –od razu odpowiedziałem.

- Ronaldo dostał żółtą kartkę za to, że cię tak sfaulował. Swoją drogą, dobrze się czujesz? Nie masz jakiegoś wstrząśnienia czy coś? – spytał. Jaki on troskliwy.

- Nie, nie mam. Zanim Rita mi zszyła ranę, skierowali mnie na prześwietlenie i nic nie wyszło. Więc jest dobrze.

-A więc Rita się nazywa…  Co zamierzasz teraz robić, przez ten wolny miesiąc? – spytał, kiedy właśnie szedłem do lodówki, by przygotować sobie coś do jedzenia.

- Nie wiem. Może w połowie miesiąca, pojadę odwiedzić córkę…– odpowiedziałem. Tym razem szczerze. Nie wiem co robić. Czy cokolwiek zrobić w sprawie tej praktykantki.

- Olalla nie będzie zadowolona… - skwitował Villa

- Ma problem, kocham Norę i nie zamierzam usuwać się w cień, bo Olalla tak chce. Zniszczyła nasz związek, a ja chce mieć tylko kontakt ze swoją córką.

- Jasne, to normalne… A byliście tacy zgodni. Nadal nie rozumiem, dlaczego Olalla puściła się z tym prawnikiem…

- Nie chce do tego wracać. – powiedziałem smutno.

- Rozumiem, przepraszam. Do usłyszenia później – odpowiedział Villa i się rozłączył.

Wracanie do przeszłości było dla mnie trudne. Zgadza się. Rozstałem się z Olallą, bo ta zdradziła mnie z jakimś prawnikiem. A ja tylko wróciłem wcześniej do domu…

Fernando.

_______

dzisiaj nadszedł czas na narrację pierwszoosobową  :)

Mam nadzieję, że jakoś Wam się spodobał ten odcinek :)

Do następnego! :*