12.

- Nora już jest ze mną. Pojutrze rano już będziemy w Madrycie – mówił cicho przez telefon, by nie zbudzić swojej córki ze snu. Na ten czas zatrzymali się  w czterogwiazdkowym hotelu.

- To dobrze. Jak zareagowała Olalla? – spytała blondynka. Usłyszał w jej głosie coś dziwnego, lecz nie przejął się tym za bardzo.

- Tak jak zawsze, czyli wrzaskiem. Ale nie martw się, wszystko będzie dobrze. Wyjadę do Austrii na zgrupowanie, potem ty do mnie dołączysz w RPA, będzie cudownie – powiedział marzycielskim głosem, na co dziewczyna po drugiej stronie słuchawki się tylko zaśmiała.

- Muszę kończyć – powiedziała- Wzywają mnie. Do usłyszenia w wolnym czasie, buziaki .

- Miłej pracy – odpowiedział, lekko się przy tym uśmiechając. Potem już tylko usłyszał sygnał przerwanego połączenia. Ledwo schował telefon do kieszeni spodni, kiedy rozległ się dzwonek. Szybko odebrał by nie zbudzić córki i udał się do łazienki, w celu swobodnego rozmawiania z przyjacielem, którego imię zobaczył na wyświetlaczu.

- Nando! Próbuje się do ciebie dodzwonić od dobrych piętnastu minut! – powiedział Villa z desperacją w głosie – Opowiadaj, jak spotkanie z Olallą?

- Nerwowo, ale nie dałem się sprowokować. Starałem się zachować spokój. Zabrałem córkę  i jestem z tego dumny. Będę o nią walczył.

- Dostała już papiery?

- Nie, dlatego nie doszło do rękoczynów. – zaśmiał się  Torres i wychylił się z łazienki by popatrzeć na córkę.

- Wujku Fer, kiedy wrócisz? – usłyszał głos starszej córki swojego przyjaciela – Chciałabym zobaczyć Norę! – mówiła zniecierpliwiona.

- Cześć  Zaida, Będziemy za dwa dni – mówił miło, choć powstrzymywał się od śmiania. – Dasz mi jeszcze tatę do telefonu?

- Tak – odpowiedziała i już po chwili znów rozmawiał z Villą.

- Przepraszam, ale Zaida musiała się spytać – zaśmiał się David. Torres mu zawtórował, mówiąc że nic się nie stało.

- Musze kończyć. Nora się obudziła – powiedział Nando i się rozłączył, nie czekając na odpowiedź przyjaciela. Wyszedł z łazienki i podszedł do swojej córki, która płakała na łóżku.

- Tatuś już jest przy tobie – mówił szeptem i przytulał Norę. Od razu się uspokoiła i łapiąc swoimi małymi rączkami za jego włosy, śmiała się.

***

Nie powiem, miło mi było jak do mnie zadzwonił i mówił o planach na najbliższe miesiące. Mówił to tak ciepło i entuzjastycznie, że sama powoli zaczynam się  nakręcać na ten cały wyjazd. Cieszę się na ten mile zapowiadający się urlop jak i na samo poznanie jego córeczki, o której mówił tak słodko i ciepło… Nie wiem na co mam się przygotowywać, czy na opiekunkę do jego dziecka czy na coś więcej.  Nie wiem co mam myśleć o tych jego pocałunkach na pożegnanie… Bardzo mi się to podoba, ale czy to jest to o czym w tej chwili myślę? Nie wiem czy chce być ze mną, czy te pocałunki to są takie przyjacielskie. Mam nadzieje, że na wyjeździe się wszystko poukłada i będę wiedziała na czym stoję.

Kiedy skończyła pisać w swoim pamiętniku, wzięła telefon stacjonarny do ręki i wybrała numer do domu jej rodziców. Od razu odebrała jej siostra.

- Cześć Valerie, tu Rita. Dasz mi mamę? – od razu spytała i usłyszała ciche mruknięcie siostry.

- Cześć córeczko! – przywitała ją mama – Co tam u ciebie słychać?

- Dobrze, chciałam wam powiedzieć, że za dwa tygodnie wyjeżdżam do RPA, na miesiąc, więc nie będę  dzwonić na długo.

- Do Republiki Południowej Afryki? Strasznie daleko!

- Tak, wyjeżdżam na mistrzostwa świata z kolegą – na samo słowo ‘kolega’ uśmiechnęła się pod nosem.

- Co to za chłopak? – od razu zaczęła pytać rodzicielka.

- Jak będzie pora to wam powiem, a teraz co tam u was?

***

Co do Rity, to traktuję to bardzo poważnie. Czuję coś czego nie czułem nawet przy Olalli.  Chociaż sam nie wiem do końca co robię i myślę, ale teraz jestem chyba najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Czemu? Mam wspaniałego przyjaciela, który popiera w większości sprawach, ale też da ostry opieprz. Mam śliczną i kochaną córeczkę, od której nie mogę oderwać wręcz wzroku. Znalazłem chyba tą jedyną kobietę z którą chcę spędzić resztę swojego życia i jest nią Rita. Rozwodzę się ze swoją zdradliwą żoną z nadzieją, że sąd przychyli się do mojego wniosku o odebranie Olalli praw do Nory. Nie mogło mi się układać lepiej! Oczywiście mam wielką nadzieję, że uda nam się również wygrać Mistrzostwa Świata. Jakby faktycznie nam się udało, to będę w siódmym niebie i nie poproszę Boga już o nic więcej. Bo o nic więcej nie mam już prawa prosić. Mam wszystko czego bym chciał.

Fernando.

____

no i mamy do końca pięć odcinków :)

i całe szczęście że mam napisane już wszystkie odcinki, bo chyba padłabym jakbym miała pisać na bieżąco. TRAGEDIA w szkole. iść i się zabić, bez kitu -.- 

pozdrawiam i do zobaczenia :*