10.

Weszła do izby przyjęć w szampańskim nastroju. Była tak szczęśliwa, że miała ochotę krzyczeć  z radości. Oczywiście nie musiała mówić, że powodem takiego nastroju był Fernando Torres.

Udała się do pokoju socjalnego, gdzie przebrała się w fartuch lekarski i pognała do recepcji, gdzie czekały na nią karty z pacjentami.  Kiedy miała wziąć przypadek, nagle do izby wjechało łóżko  z sanitariuszami.

- Rita, chodź! – krzyknął do niej Juan Garcia.

-Co mamy? – spytała, podbiegając do łóżka.

- Piętnastolatek z raną postrzałową. Bawił się w domu bronią ojca, który jest policjantem.– powiedziała sanitariuszka, podając lekarzowi resztę parametrów. Atmosfera była napięta i nerwowa. Słuchać było głębokie wdechy i wydechy lekarzy jak i pielęgniarek.

- Brak tętna! – powiedziała Rita i weszła na łóżko, siadając okrakiem na pacjencie. Robiła mu masaż serca. Wjechali na salę, podłączając nastolatka do aparatur. Podali mu dożylnie lekarstwa, które miały wraz z masażem serca, przywrócić rytm. W między czasie dziewczyna ‘zeszła’ z chłopca a sanitariusze odwrócili delikatnie pacjenta na bok, po czym lekarz stwierdził:

- Kula małego kalibru przerwała prawą komorę  i wyleciała.

- Mamy to! – krzyknęła pielęgniarka

 – Zawiadomcie blok operacyjny. – dopowiedział Juan.

Niby działo się to przez dwadzieścia minut, lecz Ricie zleciało jak z bicza strzelił. Po raz pierwszy znalazła się  w tak krytycznej sytuacji.

- Dobra robota – pochwalił ją „opiekun” i ściągając zakrwawione  rękawiczki jednorazowe, które po chwili znalazły się w koszu tuż przy wyjściu z urazówki.

Dziewczyna tylko głośno wypuściła powietrze i przytaknęła, robiąc to samo do przed chwilą zrobił lekarz, którego jest podopieczną.

Udała się do socjalnego by zrobić sobie kawę i uspokoić się. Nagle w swojej szafce usłyszała melodyjkę  swojego telefonu. Powolnym krokiem podeszła i wyjęła z bluzy komórkę. Zobaczyła na wyświetlaczu ‘ Fernando’ i od razu odebrała.

- O której kończysz? – od razu spytał.

- O dwudziestej – odpowiedziała blondynka z nutką radości w głosie.

- Przyjdę po ciebie, bo musimy porozmawiać, poważnie – zaczął po czym od razu się zaśmiał – Spokojnie, to nic strasznego.

- To do zobaczenia – powiedziała i rozłączyła się, wypuszczając powietrze.

O co mu chodzi? – pomyślała, po czym zaparzyła sobie kawę.

***

- Myślisz, że się zgodzi? – spytał Torres, podając swojemu przyjacielowi sok pomarańczowy  z lodem. Wokół szalała starsza córka Davida –Zaida, a wózku smacznie spała młodsza – Olaya.

- Sądzę, że tak. Chodź nie wiadomo, na ile będzie mogła wyjechać. Sam mówiłeś, że pracuje w szpitalu… Będzie ciężko – westchnął napastnik i wziął łyka soku.

- Zaida chcesz? – spytał się córki, proponując napój. Dziewczynka pokręciła głową i dalej bawiła się swoją nowo kupioną lalką. – Co z rozprawą rozwodową? – skierował się do Nando.

- W tym tygodniu Olalla ma dostać papiery, o ile już ich nie dostała… Termin rozprawy jeszcze nie jest wiadomy, ale mam nadzieje, że będzie po Mistrzostwach. – odpowiedział smutno.

Nagle rozdzwonił się telefon Villi. Ten odebrał szybko by nie zbudzić swojej najmłodszej córeczki.

- To Patricia. Będę się zbierał – uścisnął dłoń swojego kumpla po czym poklepał go po ramieniu – Wszystko będzie dobrze. – po czym wyszedł z mieszkania Nando, zostawiając go samego.

***

- A wiec co to za sprawa? – spytała od razu Rita, jak tylko wyszła ze szpitala.

On spojrzał na nią pytająco.

- No, mówiłeś, ze musimy poważnie porozmawiać, więc słucham – uśmiechnęła się i spojrzała na Fernando.

- Aaa, już wiem – zaśmiał się – Bo widzisz, jest taka sprawa. Za dwa dni wylatuję do Anglii i zabieram od Olalli Norę. Na śmierć zapomniałem o zgrupowaniu w Austrii tuż przed Mistrzostwami, jak i o samych Mistrzostwach. I z tym wiąże się moje pytanie. Ile masz przydzielonego urlopu? – spytał i przystanął na chwilę. Czekał aż dziewczyna przetrawi sobie wszystkie informacje, które usłyszała. Poczuł niepewność.

- Z jakiś miesiąc – odpowiedziała po dłuższej chwili zastanowienia.

Fernando wypuścił głośno powietrze.

- Co byś powiedziała na miesiąc wakacji w RPA? – spytał i spojrzał na nią swoimi brązowymi tęczówkami, od których  Ricie nogi w kolanach miękły.

- Z miła chęcią – odparła po chwili z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Tylko jest mały problem… Nie byłyby to całkowite wakacje… Zajęłabyś się moją córką pod moją nieobecność? Wiem, że to byłby kłopot, ale wtedy Nora będzie ze mną…

- Pewnie nie ma problemu! Będzie mi bardzo miło.

Łatwo poszło – pomyślał Fernando – Na zgrupowanie w Austrii wynajmę opiekunkę, która ze mną pojedzie. Nie ma tragedii!

- Dziękuję ci bardzo! – powiedział i podniósł Ritę z radości. Pocałował jej policzek i okręcił się z nią wokół własnej osi

- Oszalałeś! – krzyknęła Rita i uderzała go lekko pięścią w barki by ją postawił.

- Przepraszam, to z radości – zaśmiał się  i zaprosił dziewczynę na kolację.

______

no to zostało 7 odcinków i epilog :)

trochę dialogów... ale cóż... ^^